|
dzielnica |
osiedle |
|
Akacjowa, Asfaltowa, Balladyny,
Bałuckiego, Batorego, Belgijska,
św. Andrzeja Boboli,
Bruna, Chocimska, Dąbrowskiego, Dolna, Dożynkowa,
Drużynowa, Dworkowa, Fałata, Grażyny,
Goworka,
Humańska,
Kazimierzowska, Kielecka, Kujawska, Lipskiego, Łowicka,
Łyżwiarska, Madalińskiego, Melsztyńska, Morskie Oko,
Narbutta, Al.Niepodleglości, Odolańska, Olesińska,
Olszewska, Opoczyńska, Piłkarska, Puławska, Racławicka,
Rakowiecka, Różana, Różyckiego, Sandomierska,
Słoneczna,
Smetany, Spacerowa, Starościńska, Wiktorska,
Willowa,
Wiśniowa, Wrotkowa, Wybieg. |
|
Nazwa ulicy
pochodzi od Michała Bałuckiego (1837-1901)
komediopisarza i powieściopisarza krakowskiego1).
Ulica Bałuckiego wg. numeracji - dzieli się na
dwa odcinki. Pierwszy od Ursynowskiej do
Racławickiej (nr od 3 do 12), drugi od
Wiktorskiej do Różanej (nr 18 - 35). |
|
ul. Bałuckiego - widok w kierunku południowym -
czyli w kierunku Wiktorskiej |
|
strona nieparzysta pomiędzy Różaną i Wiktorską |
|
koniec ulicy Bałuckiego - widok
na teatr GULIWER na Różanej |
|
pamiątkowa tablica na domu nr 35 |
|
1)
Urodzony 29 września 1837 w Krakowie w
rodzinie mieszczańskiej. Po ukończeniu
krakowskiej Szkoły Św. Barbary i Gimnazjum Św.
Anny zapisał się na wydział
matematyczno-fizyczny, następnie
historyczno-literacki Uniwersytetu
Jagiellońskiego. Debiutował jako poeta w 1859, w
tym roku odbył podróż do Włoch. W latach
1857-1864 związany z grupą pisarz i artystów
(m.in. Józef Szujski, Artur Grottger, Jan
Matejko, Władysław Żeleński). Początki pracy
literackiej i publicystycznej przerwała choroba
umysłowa. Przez pewien czas pracował jako
nauczyciel w Częstochowie. Brał udział w pracy
konspiracyjnej na terenie Galicji, za co został
na skutek denuncjacji uwięziony (1863/1864) w
więzieniu austriackim. Po uwolnieniu przebywał w
Warszawie, następnie powrócił na stałe do
Krakowa, gdzie redagował w latach 1867-1868
pismo dla kobiet "Kalina", w latach 1869-1873
kronikarz tygodniowy "Kraju". W 1876 ożenił się
z krakowską aktorką Karoliną Ćwiklińską, po jej
śmierci z Eufemią Śliwińską. Osamotnienie,
kłopoty pisarskie, liczne ataki krytyki
pogłębiły depresję psychiczną i doprowadziły do
samobójstwa 17 października 1901.
Powieściopisarz, nowelista, autor komedii, poeta
- autor m.in. wiersza pt. Dla chleba,
spopularyzowanego jako piosenka Góralu, czy ci
nie żal, dla "Kraju" prowadził kronikę
felietonową pt. Tygodnik krakowski.
Początkowo był zwolennikiem literatury
tendencyjnej, zaangażowanej demokratycznie, co
realizują powieści Przebudzeni (1864),
Młodzi i starzy (1866), Życie wśród ruin
(1870). Zbliżenie do programu
pozytywistycznego znalazło odbicie w powieściach
Błyszczące nędze i Żydówka (1870);
Pan burmistrz z Pipidówki (1887) uważany
jest za jego najlepszą powieść.
Komedie miały początkowo charakter satyryczny:
Polowanie na męża (1869), Radcy pana
radcy (1871), Emancypowana (1873);
elementy humorystyczne późniejszych komedii
Dom otwarty (1883), Grube ryby (1881)
bywały łagodzone w licznych inscenizacjach; w
konsekwencji powstał jednostronny wizerunek
pisarza jako propagatora "bałuczczyzny", tj.
zwolennika ideologii mieszczaństwa. |
 |
|
Dla modernistów
twórczość Bałuckiego (autora paszkwilów na
dekadentyzm) stała się synonimem filisterstwa,
apologią życia mieszczańskiego, zarzut ten
powrócił w okresie Polski Ludowej.
Dr Marek Adamiec -
WIRTUALNA BIBLIOTEKA LITERATURY POLSKIEJ |
| |
|
|
