|
dzielnica |
osiedle |
|
Akademicka,
Andrzejowska, Asnyka, Banacha, Barska, Baśniowa,
Białobrzeska (od nr 17 i od nr 22), Bitwy Warszawskiej
1920r., Brwinowska, Chotomowska, Częstochowska, Daleka, Dorotowska, Drobiazg, Filtrowa,
Glogera, Grójecka,
Grzymały (właściwie: M.Sokołowskiego "Grzymały"),
Hoffmanowej, Joteyki, Kaliska, Kołosa, Kopińska,
Korzeniowskiego, Lelechowska, Mianowskiego, Miecznikowa,
Mochnackiego, Niemcewicza, Odrzykońska, Pasteura,
Poniecka, Przemyska, Radomska, Rapackiego, Raszyńska,
Rokosowska, Sękocińska, Siewierska, Skłodowskiej-Curie,
Słupecka, Spiska, Supińskiego, Szczęśliwicka
(do nr 35 i
do nr 48), Szujskiego, Tarczyńska,
Uniwersytecka, Węgierska, Winnicka,
Wolnej Wszechnicy, Zapolskiej, pl.Zawiszy. |
|
Plac Gabriela
Narutowicza wytyczono w 1923 roku. Stanowi on
ważny węzeł komunikacyjny (tramwajowy i
autobusowy). Z jednej strony granicę placu
wyznacza ul. Grójecka z drugiej ul. Akademicka -
obie traktowane jako część placu Narutowicza.
Plac łączy się z ulicami; Grójecką, Słupecką,
Barską, Uniwersytecką i Filtrową. |
|
największy i
dominujący budynek to akademik Politechniki
Warszawskiej - przy ul. Akademickiej,
stanowiącej
element placu Narutowicza |
|
skrzyżowanie placu Narutowicza z Filtrową |
|
pierwsza w prawo (tory) to Filtrowa, następna to
Grójecka |
|
widok z placu Narutowicza w kierunku Śródmieścia
- ulica Grójecka |
|
 |
Kościół św. Jakuba - kościół parafialny Ochoty -
zaprojektowany w stylu romańskim przez
prof. Oskara Sosnowskiego (zaczęty przed wojną
światową, do dziś nie został całkowicie
wykończony całkowicie). Obok kościoła widnieje
dzwonnica drewniana zbudowana dla
prowizorycznego pomieszczenia dzwonów
ofiarowanych przez Stocznię gdańską dla kościoła
Opatrzności. [wg. Przewodnika po Warszawie z
1938 roku].
Przyrost ludności
dzielnicy wymusił budowę dużego kościoła. Prace
rozpoczęto w 1911 r. na podstawie konkursowego
projektu wybitnego architekta Oskara
Sosnowskiego (1908 r.). Świątynia stanęła na
placu podarowanym przez mieszkańca Woli, Jana
Grądzkę. W 1914 r., po wymurowaniu korpusu
nawowego, wieży i kaplicy NMP, prace przerwano i
wznowiono je dopiero w roku 1927, kładąc dachy
nad nawami bocznymi. W 1918 r. przy kościele
erygowano parafię św. Jakuba Apostoła. Do chwili
wybuchu II wojny światowej nie zdołano zakończyć
prac wyposażeniowych, zrezygnowano też z hełmu
wieńczącego wieżę. Obok tej wieży, która stała
się dominantą całej dzielnicy, w miejscu gdzie
stoi obecnie dom parafialny, wystawiono
drewnianą dzwonnicę w typie średniowiecznych
wież izbicowych. Kościół jest najwybitniejszym
dziełem polskiego modernizmu, bazuje na formach
historycznych i stanowi niedościgłą syntezę
polskiego romanizmu z czytelnymi aluzjami do
wielu świątyń z tej epoki. [Jarosław Zieliński -
Z dziejów Ochoty - gazeta bezpłatna "Ochotnik"
nr 19 z października 2006 r.]
|
|
Jak podaje
Wikipedia - kościół jest pod wezwaniem
Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny.
Wezwanie kościoła jest nawiązaniem do
stupięćdziesięciolecia (1854) ogłoszenia dogmatu o
Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny.
Na stronie własnej kościoła czytamy - parafia
św. Jakuba Apostoła. |
|
 |
|
 |
cytat z
popularnej, przedwojennej Encyklopedii
Gutenberga;
Gabrjel, pierwszy Prezydent Rzpltej Polskiej,
(1865—1922), rodem z Żmudzi, odbył studja w
Petersburgu i Zurychu, tam uzyskał 1891 dyplom
inżyniera. Mając zamknięty powrót do kraju przez
władze rosyjskie za styczność z kołami
emigrancko–rewolucyjnemi, pozostał w Szwajcarji,
gdzie pracował przy budowie kolei, wodociągów
oraz regulacji Renu. Dzięki wybitnym zdolnościom
i wiedzy stał się jednym z pionierów
elektryfikacji Szwajcarji przez wykorzystanie
siły wodnej, 1907 został profesorem politechniki
w Zurychu i zasłynął niebawem jako światowego
znaczenia pracownik w dziedzinie hydrotechniki i
elektryfikacji, dokonał szeregu wielkich robót w
Włoszech, Hiszpanji, Szwajcarji (elektrownia
Mühlenberg na rzece Aarze koło Berna), 1915
został przewodniczącym międzynarodowej komisji
regulacji Renu. Utrzymując ciągły kontakt z
Polską w czasie wojny rozwijał żywą działalność
społeczno–filantropijną i publicystyczną na
rzecz sprawy polskiej. Po powstaniu państwa
Polskiego wrócił do kraju. 1920 został ministrem
robót publicznych, 1922 był delegatem Polski na
konferencji w Genui, w czerwcu t. r. objął tekę
ministra spraw zagranicznych, 9 grudnia obrany
został Prezydentem Rzpltej głosami ludowców,
socjalistów i mniejszości narodowych. Przeciw
wyborowi wystąpiła gwałtownie prawica,
zarzucając, iż decydującą rolę odegrały tu
stronnictwa niepolskie. 11 grudnia w drodze do
Zgromadzenia Narodowego został N. zaatakowany
przez tłum na Placu Trzech Krzyży, 16 grudnia w
czasie zwiedzania wystawy zginął z ręki malarza
E. Niewiadomskiego.
zachowano pisownię oryginału |
|
 Gabriel
Narutowicz |
|
|
|
|
